Nowy początek

Choroba zmienia wiele. Doświadcza się naglej jasności widzenia. Nadchodzi wielka fala, która wszystko zmywa, która zabiera ze sobą zbędne drobiazgi, które łudziły i udawały, że są czymś ważnym, emocje, które były niepotrzebne, śmieci i zbędne przedmity, które uważaliśmy za potrzebne...
Doświadczenia z nią związane, odbijają się piętnem na całym naszym życiu, bo jak tu żyć normalnie i cieszyć sie wszystkim, jak przychodzą te momenty kiedy sobie przypominamy. Widzimy rany na naszym ciele, odczuwamy ten strach, który towarzyszył nam przez cały jej przebieg... Pewien psycholog powiedział mi kiedyś, że tak naprawde przetrwać leczenie to tylko połowa sukcesu, blizny, te widoczne się zagoją, gorzej z tym co pozostanie w nas. Powrót do zdrowia, a raczej do normalnego funkcjonowania to ta najtrudniejsza walka. Zżywamy się z chorobą jak kolwiek to zabrzmi, staje się ona jakąś odwieczna częścią nas samych.
Przechodzenie przez wszystkie trzy fazy - dowiadujesz się, że jesteś chory, walczysz i wygrywasz (jak narazie żadnej innj opcjii nie przewiduje), trwa prawie całe nasze życie. Strach przed nawrotem jest tak wielki, że potrafi paraliżowac. Nie wiemy co się dzieje, boimy się... Walka z tym ostatnim uczuciem, czasami wydaje mi się walką z wiatrakami i myśle, że nigdy nie wygram... Ale zawsze pojawia sie to światełko, ludzie, którzy Cię wspierają, nawet jak dowiaduja się po fakcie, bez nich nie przetrwa sie tych chwil i momentów. Możliwośc czucia tego, że jest na świecie ktoś kto o nas myśli i zawsze dla nas ma chwile i czas, jest całym sercem przy nas, mimo, że daleko to jednak zawsze czujesz jego(ich) obecność...

Walcze, cały czas, nie poddaje się brne do przodu, robie wszystko aby spełnić swoje marzenia, zmienić swoje życie i byc szczęśliwa.. Udaje mi się?Nie zawsze, ale już wiem jedno nigdy więcej się nie poddam i nie będę się bała poprosić o pomocną dłoń, nie będę twierdzic, że dam sobie rade sama - tak nie jest, jasne można próbowac - mi się udawało przez ponad rok. Raniłam przy tym osoby, które są mi najbliższe. Bycie Zosia samosią w tym przypadku, raczej mnie pogrążyło niż dodało sił, chociaż teraz znam swoje granice i wiem ile jestem w stanie znieść. Moja choroba była dla mnie momentem zwrotnym. Nauczyła mnie pokory i nawet jakbym miała możliwość cofnąc czas, nie chciałabym tego... Wiem, że może to zabrzmieć okrutnie, ale to ona tak naprawdę zrobiła ze mnie lepszego, mam nadzieję  człowieka...

Nie tylko ja zaczynam wszystkko od nowa, pewna kobieta, silna, niesamowicie silna psychicznie też walczy, co prawda nie z chorobą ale brnie do celu, do szczęścia i ma we mnie 100% wsparcie, jestem dla niej Tu i Teraz i ja wiem, że ona to wie, chciaz czasami ma gorszy dzień to wiem, że da rade i że wreszcie będzie dobrze...

I znowu muzycznie, jak dla mnie jeden z piękniejszych kobiecych głosów...